आजकालच्या धकाधकीच्या आयुष्यात जे समोर येईल तसे वागणे , असेल-जमेल  ते खाणे , जसे होईल तसे जगणे  होत आहे ।  कारण PRACTICALITY जास्त महत्वाची झालेली आहे । सोप्पा मार्ग निवडून आली वेळ मरून न्यायची आणि स्पीड MAINTAIN करायचा । 

कळून सुध्दा आपल्याला नको तेच आपण वागत आहोत    कधी कधी जाणून बुजून इतरांना खुश करण्यासाठी, येणाऱ्या काळात FIT IN होण्यासाठी , निराळे शिकणे , आत्मसतात करणे , आणि तसेच होऊन जाणे हे होत आहे 

 या सर्वांचा  एक परिपोष असा की  आपणच आपल्याला विसरून जात आहोत। संस्कृती आणि सभ्यता  या दोन निराळ्या गोष्टींमध्ये आपली चूक होत   आहे जे खाणे पिणे करतो, जो पेहराव आपण घालतो ,   ती आपली संस्कृती । दुसऱ्याच्या संस्कृतीचा आदर करणे आणि त्याच्या गोष्टींकडे एका उदार दृष्टिकोनाने पाहणे ही   आपली सभ्यता । 

  आपले  पूर्वज जे वर्षानु वर्षे एकाच ठिकाणी राहत होते  त्यांच्या वागण्या बोलण्याची जी तऱ्हा होती ती आपल्यात  अनुकरणाने तशीच्या तशी उतरते , त्यास आपण संस्कृती म्हणतो।   पण संस्कृती  ही प्रादेशिक असते.  जर एखादा म्हणूस स्थलांतर करून दुसऱ्या गावी,  दुसऱ्या प्रदेशात गेला तर त्याला तिथल्या भाषेशी,  हवामानाशी ,  लोकांशी जुळवून घ्यावे लागते   अन्यथा त्याचे जगणे फारच दुःसह होईल।  

परंतु त्याने आत्तापर्यंत जे काही शिकले आहे, खाल्ले आहे, जी भाषा बोलला आहे, जसा पेहराव केला आहे, तसा त्याने नवीन जागेत गेल्यानंतरही केला तर तो त्याच्या मनाला आनंद देतो आणि त्याला  त्याच्या मूळ संस्कृतीशी जोडून ठेवतो.  असे केल्याने  त्याच्या संस्कृती ला पाहून त्याचे नवीन मित्र शेजारी पाजारी सुध्दा आवडीने त्याच्या या आनंदात सहभागी होतात, क्वचित आपल्या वागण्यात आणि जगण्यात त्या नवीन संस्कृतीला जोडून घेतात.  अशा प्रकाराने , दोन संस्कृतींचा मिलाप होऊन  नवीन चांगले , प्रॅक्टिकल गोष्टीची देवाणघेवाण करणे , पदार्थ वाटून खाणे  या सारख्या आनंद वाढवणाऱ्या बाबी वाढीस लागतात.